خیلی دلم می‌خواد وقتی شبِ اوّلِ قبر، نکیر و مُنکر اومدن بالای سَرم و ازم پرسیدن: "بدنت را در چه راهی صَرف کردی؟"، رو کنم بهشون بگم: "کسی اینجا یک نخ سیگار داره؟"؛ اولِ شب، توی سَرما خیلی می‌چسبه! بعد سه‌تایی با هم بشینیم روی قبر و بیخیال همه‌چیز و همه‌کس، چند پوکِ تلخ از توتونِ سیگار واموندمون بگیریم و فراموش کنیم، توی این گیر و دار، چی قراره سَرِ هممون بیاد.
واقعا خدا در این موارد رحم نداره ها.
یه مشت شخصیت بیچاره ریخته تو این دنیا، از فرشته و جن بگیر تا این ادمای بدبخت. بعد داره از تماشاشون لذت می بره.
بعد به خودش میگه:تبارک الله احسن الخالق
این که "چی قراره به سرمون بیاد"، فکر نمی کنم دیگه بد ترین اتفاقشم بد تر از وضعیتِ الانمون باشه :))
+یکم غلو و اغراق هست ها... ولی خب حداقل می دونیم برزخِ اونور یه سر و تَهی داره؛ ولی تو این دنیا...!
تهِ تهِ ستمه لعنتی :) قسمت دردناکترش اینه که فقط 1% احتمال داره که یکی ایرانی باشه! و ما دقیقا جزو همون 1% ایم :)))
+البته به شخصه اگر هایده و مهستی و یه سری خواننده ها و... جهنم باشن، با آغوش باز به استقبالِ اون جهنم میرم! =)))
ای جان ! تصور کن یک کیسه ی کرباسی توتون از جیب کت ش در آره و و کاغذی دستت بده و با انگشت وسط و اشاره و شست کمی توتون از کیسه بکشه بیرون و بذاره لای کاغذ سیگار و بگه : « یالا بپیچش ! » و تو در حالیکه دستت می لرزه بگیری و ...
چه عجب شما مینویسی!
چشممون روشن:)
تازه میشه موقع سیگار کشیدن چندتا از جوابای سوالها رو هم ازشون کش رفت:))
ینی فقط اون علامت آخر متن(چی میگن بهش؟)
آدم احساس میکنه میتونه توی کار نویسنده دخالت کنه:دی
اهل دود نیستم، ولی فقط قلیون. :))