جفت شش

جوابشو بد دادم؛ هیچ‌وقت دلم نمی‌خواست روزی برسه که نگاهم اینقدر بهش تنفرآمیز بشه. پیغام اول رو اون داد، انتظار چنین سورپرایزی رو نداشتم، البته ای کاش اسمش سورپرایز بود، چون یک دنیا غم نشست رو قلبم، مثل خونه‌ای که هزار سال دست بهش نخورده و پر از گرد و خاکه؛ بهم با لحن خودمونی گفت: "خر! چرا هر چی زنگ می‌زنم جوابمو نمی‌دی؟!"، دو دل بودم جوابشو بدم یا نه؛ تو صدم ثانیه خریت کردم و جوابشو دادم؛ گفتم: "مگه مهمه؟!"، مغرورتر از این حرفا بود، می‌دونست چطور آتیشم بزنه، با خونسردی تمام گفت: "نه!"، منم برام مهم نبود، گفتم: "پس نپرس!"، نمی‌خواست پیشم ضعف نشون بده، یک اوکی گفت و رفت.

هیچ‌وقت برام معنای عشق رو نداشت؛ واقعا دوستش داشتم و دارم؛ وقتی رفت یک لحظه یادم رفت که الان پیشم بود، ولی ناخودآگاه اعصابم خیلی به هم ریخته بود، توی اون فراموشی هی از خودم می‌پرسیدم: "چرا آخه اینقدر عصبیم؟"، هر چی فکر می‌کردم جوابی پیدا نمی‌کردم! آخه آدم الکی که اینقدر عصبی نمی‌شه! یک‌دفعه یادم اومد اون الان پیشم بود، دوباره دنیا روی سرم آوار شد. یک عمر منت بودنشو کشیدم، گفتم هیچی ازت نمی‌خوام، هر کاری هم می‌کنم واسه پیشرفت توئه، فقط باش، همین؛ اما خودخواه‌تر از این حرفا بود. دیگه منم می‌خوام مثل خودش باشم؛ یک سنگدل؛ نمی‌دونم بتونم از پسش بر بیام یا نه، اما سعی خودمو می‌کنم، دیگه نوبتی هم باشه نوبت منه.

عالم هپروت

بیشتر از اون عاشق نگاهش بودم. هیچ‌وقت دلم نمی‌خواست این حس تبدیل به یک رابطه شه اما اون انگار مشتاق‌تر از من بود. از همون لحظه‌ی اول، ثانیه‌ی اول، قدم اول، وقتی واسه شروع یک روز کاری وارد شدم با روی باز جواب سلامم رو داد، انگار که ثانیه‌ها منتظر بود تا این لحظه اتفاق بیفته. اولش فکر می‌کردم اخلاقشه، خیلی خوش‌مشرب و خوش‌زبون و نگاه‌هاش خیلی روم زوم بود. واسم اصلا مهم نبود چی توی فکرش می‌گذره ولی این حرکتا فقط چراها رو توی ذهنم بیشتر می‌کرد. به خودم قول داده بودم که هیچ‌وقت دوباره به کسی اعتماد نکنم، اما این اجازه رو بهش دادم که سری تو دنیای من بزنه و آغوشم رو تجربه کنه. با اینکه گذاشتم اولین بوسه‌ی زندگیم باشه ولی از اولشم می‌دونستم که فکرش به من، فلسفه‌ی دوست داشتن نیست، بلکه خیلی ابزاری‌تر از این حرفاست؛ من فقط براش یک مهره بودم تا بتونه مسائل کاری خودش رو پیش ببره؛ یک جاسوس همه جانبه که در نبودش بتونه مسائل رو بهتر مدیریت کنه.

ساده بودی اگه فکر می‌کردی تونستی روحم رو تصاحب کنی؛ آغوش من به معنای روح وجودی من نبود؛ تو آغوشم بودی چون فکر می‌کردم به یک پشتوانه نیاز داری؛ هیچ‌وقت قلبم رو بهت ندادم چون واقعا قلبی تو سینه نداشتم، همون‌طوری که روحی توی وجودم ندارم! تو رفتی توی مرداب زندگیت و بدون هیچ حرفی ترکم کردی، زندگی پلیدت ادامه داره و تو فکر می‌کنی مثل همیشه پیروز میدونی اما هیچ‌وقت نمی‌فهمی کاری که من با تو کردم فداکاری محض بود؛ مثل لطفی که یک پزشک با بیمار در حال مرگش می‌کنه. رفتی و به فکر خودت زندگیمو سیاه کردی اما نمی‌دونستی که من توی سیاهی متولد شدم، سیاهی که دنیا رو برات ندیده کور می‌کنه! با روزهای خوشت خوش باش که پشیمونیت در راهه؛ خیلی دیر نمی‌رسه، باور کن.

رویای کور

 همیشه همه چی عمدی بود؛ تو فکر می‌کردی من یک احمق واقعیم اما خواست دل من خیلی بیشتر از این حرفا بود. بهت گفتم: "من احمق نیستم، درکم کن"؛ اما مطمئن‌تر از این حرفا بودی، پوزخندی زدی و دکم کردی. طرد کردنت لفظی نبود اما از تو چشات می‌خوندم چی توی فکرت می‌گذره. احمق بودی که فکر می‌کردی ساده‌ام؛ احمق بودم که فکر می‌کردم روی حرفات می‌مونی. 

من برات چی بودم؟ یک بهانه که تو اوج تنهایی خلاء زندگیتو پر کنه؟ یک ساده دل که رویاهای قشنگ براش ببافی و بدون هیچ سوالی باورت کنه؟ شایدم یک دیوونه که بدون هیچ شناختی ازت بتی بسازه و کورکورانه پرستشت کنه، بدون اینکه حتی تو بخوای! چه زندگی دلسوزانه‌ای وقتی زیرگوشم زار زار گریه می‌کردی و درد دلاتو برام دیکته می‌کردی؛ وقتی آشفتگی‌هاتو به رخم می‌کشیدی که بری می‌میرم و توی دلم غوغایی می‌ساختی که خواب شب رو برام ندیده کابوس می‌کرد.

جَوون خوش صدایی بودی، اما آواز شب "حاجی حاجی مَکِه‌تو" دیر شنیدم. خر آدمی که از پل گذشت دیگه منطق و احساس همش کشک؛ دیگه وجدان بیدار و بیداد همش کشک؛ دیگه کی بود و چی بود و کجا بود همش کشک؛ دیگه همه چی به کنار، اینجاست که منفعت آدمی حرف اول رو می‌زنه. یک عمر سکوت به خاطر یک مشت نون و نمک، اما دیگه دغلبازی بسه؛ اینبار روز نشده خودم عزیمت می‌کنم. دوست داشتم آهنگ سَفَرمو جار بزنم همه جا، اما ناچارن کاری می‌کنم همه چی همون جوری تموم شه که شروع شد؛ بی‌صدا، مثل مورچه‌ای که زیر پا له شد و هیچ‌کس نگفت آخ!